Marloes Hut

lIk ben Marloes Hut en ik werk bij Staedion. Ik zorg er voor dat bewoners begeleid worden bij het zoeken naar een ander huis. Op het moment dat bewoners de huur opzeggen zorg ik dat ze de verhuiskostenvergoeding krijgen. Ze mogen bij mij komen klagen als ze het allemaal niet meer zien zitten. Ik zit iedere dinsdagmiddag in de wijkplanwinkel op de Kempstraat en daar komen ze heel vaak heen met het verhaal dat het niet lukt met een huis zoeken en dat ze zo hun best doen. Aan de telefoon moeten ze ook heel vaak hun verhaal kwijt.

Heel veel mensen denken dat ik even een huisje uit het archief kan trekken, omdat ik bij Staedion werk, maar dat werkt niet zo. Ze moeten het eigenlijk zelf doen. Er zijn mensen die snappen niet hoe het moet, dus dan help ik ze daar bij. Pas als het actiegebeid een aantal maanden aan de gang is, kan ik ze echt helpen met van te voren zorgen dat een woning buiten de woonkrant om geclaimd wordt. Dan hebben zij de eerste keus, zodat ze niet op de tiende plek komen te staan of dat iemand anders het voor hun wegkaapt.

In de eerste maanden kan ik niks doen. Ik kan ze dan alleen maar vertellen hoe ze het beste op een woning kunnen reageren. Heel veel mensen willen in hun eigen wijk blijven, dus de mensen die hier wonen reageren vooral op woningen hier in de buurt en dat doen ze massaal en dan wordt het erg lastig. Daar probeer ik mensen altijd een beetje in te sturen, kijk ook eens in een andere wijk, dan wil het misschien wat beter en vaak werkt dat ook wel.

Ze krijgen wel voorrang, alleen omdat er door heel Den Haag ontzettend veel gesloopt wordt zijn er zo verschrikkelijk veel mensen met voorrang, waardoor het heel erg lastig wordt. Als meerdere mensen met een voorrangsverklaring op één huis reageren, wordt er altijd gekeken naar welke voorrang het eerst is afgelopen.
Het is voor sommige mensen heel erg frustrerend, dat er iedere keer iemand voorduikt die dan dat huis voor ze wegkaapt.

In de laatste drie maanden begint de tijd een beetje te dringen, dan gaan we woningen claimen, zodat mensen de allereerste keus op een woning hebben. Als ze dan nog iedere keer blijven weigeren, dan gaat het op een gegeven moment via een advocaat lopen en uiteindelijk bepaalt de rechter wanneer ze er echt uit moeten. Die kijkt naar wat wij hebben gedaan om hen het huis uit te krijgen, wat onze hulp is geweest en wat ze er zelf voor hebben gedaan. Die geeft dan maximaal nog een maand en dan is het echt afgelopen. Of twee maanden, dat ligt er een beetje aan. Maar dat is dus wat wij de drie laatste maanden doen. Dan bieden we echt iedere keer woningen aan. Het is een beetje afhankelijk van hoeveel woningen er interessant voor hen zijn, aan hun eisen voldoen, maar we proberen in ieder geval dan minimaal een woning per week aan te bieden. Meer kan ook niet. Iedere week van te voren eentje uit de krant halen. Ja dat lukt niet altijd, maar zo veel mogelijk.

We beginnen een aantal maanden voordat het aktiegebied wordt. Dan gaan we bij iedereen langs voor een huisbezoek en vullen we een aanvraag in voor de voorrangsverklaring. We leggen aan de bewoners uit wat er allemaal gaat gebeuren. Als we dat allemaal gehad hebben dan zorgen wij dat de aanvraag bij de gemeente terecht komt. Die gaat bekijken of ze in aanmerking komen voor voorrang. Meestal is dat ook zo. Dan begint het aktiegebied. Daar krijgen ze heel kort van te voren bericht over. Vanaf dat moment is het echt de bedoeling dat de mensen gaan zoeken. Als ze hebben opgezegd dan hebben we een voorinspectie en een eindinspectie. De sleutel wordt ingenomen en tijdens die voor- en eindinspectie worden ook de verhuiskosten voor iedereen aangevraagd en dat is 4538 euro per adres.

Tijdens het actiegebied zelf, als mensen nog steeds niks hebben gevonden, sturen we na drie maanden een brief waarin we ze aansporen om te gaan beginnen met het zoeken. Er zijn mensen die doen dat direct, die reageren iedere week op de krant, daar is niks aan de hand, die komen vanzelf wel aan een huis, maar er zijn ook mensen waarvan we zien dat die na drie maanden nog helemaal niks hebben gedaan. Na zes maanden gaan wij de huur opzeggen van de kant van Staedion en na negen maanden, drie maanden voor het einde gaan we beginnen met het claimen van woningen. Het van te voren vast houden.
Het blijft ook gewoon doorgaan in die laatste drie maanden, dat ze moeten reageren op woningaanbod. In die laatste drie maanden sturen we ook hun dossier altijd door naar de advocaat. Als ze hier dus zitten en nog steeds niet hebben opgezegd. Dat is een beetje in grote lijnen wat we allemaal doen om ze eruit te krijgen.

Wat mij opvalt is dat de bewoners elkaar allemaal heel goed kennen. Ik hoor zo vaak: ja mijn buurvrouw die heeft daarop gereageerd. Je merkt dat ze heel vaak met elkaar ergens over praten. Dat zie je in andere wijken weer minder snel. Het is wat dat betreft hier net een dorp. Je merkt het nog het meest bij de Nederlandse mensen dat die onderling heel veel met elkaar omgaan. Turken en Marokkanen wat minder. Vooral de Nederlanders. Ook dat families hier vaak heel dicht bij elkaar wonen. Een moeder woont op nummer 180 en de dochter die woont dan op nummer 90 of zo. Ik merk dat hier ook. Een meisje ging verhuizen in de Wesselstraat, kom ik in de Fischerstraat zit ik bij de vader in huis. En dan blijken ze ook nog een of andere tante drie straten verderop te hebben wonen. Dat bleef hier allemaal heel dicht bij elkaar zitten.