Ahmet Polat, (Roosendaal 1978)
fotograaf

Ahmet Polat is van Turks – Nederlandse afkomst. Hij fotografeert voornamelijk Turkse gemeenschappen, hun leefwijze en hun omgang met integratie. Hij is in zijn werk geïnteresseerd in de verhalen van de tweede en derde generatie migranten. Zijn motivatie haalt hij uit de eigen zoektocht naar zijn wortels in de Turkse cultuur. Tijdens het werkproces ontstaan ook gesprekken, die hij probeert te verwerken door beeld en taal te combineren.

Vrijdagochtend 26 september:

Ik zet mijn fiets opslot voor het sigarenwinkeltje. Co en haar man staan achter hun toonbank een lijst op te maken van de nieuwe tijdschriften die binnen zijn gekomen.
We groeten elkaar. Ik kijk even zenuwachtig rond of ik plaats zal nemen op een van de twee krukken die er voor de gasten staan. Co ligt wat tijdschriften op en pakt een briefje. Ik neem plaats op de rechtse kruk. “Deze wil wel met je praten” . Ze reikt me het briefje met daarop een telefoonnummer. “Maar je moet wel zeggen dat je dit nummer via mij hebt gekregen, dan weten ze dat het okey is”. Ik bedank haar voor de moeite. “Wil je wat drinken”. Ik twijfel een beetje,“Wat heb je”.” Thee, kofie....”; zegt ze.”Thee”, beslis ik snel. Ze loopt naar achter en komt terug met een glas thee en daarbij een kersenflap. Ondertussen komt er een jongentje binnen die vraagt of hij zijn strippenkaart kan inleveren voor geld. Ze kijkt ernaar en zegt dat dat niet kan, want hij heeft de kaart niet hier gekocht. Een ander jongentje komt binnen. Hij pakt de strippenkaart over en vraagt het nog een keer. Ze legt het nog een keer uit. Hij stelt een andere vraag over hoe een abonnement werkt wat ze dan ook weer uitlegt. Hierna lopen de beide jongentjes naar buiten. Ze kijkt me aan, ”hij steelt“ zegt ze. “Uit zijn moeders portemonnee. Je zou zijn koppie moeten zien, hij heeft zo’n mooi gezichtje. En wat dan het ergste is, hij regelt nu ook al vriendjes om het voor hem te doen”. Haar man beaamt dit en ze schudden allebei hun hoofd. Ondertussen zijn er al wat vrouwen binnen gekomen. Die krijgen ook allemaal een kopje thee of koffie. Co stelt me voor aan de vrouwen. “Kijk deze jongen wil met jullie over de wijk praten”.”Oh dat is goed”. En ze beginnen gelijk. Waar ze eerst gewoond hebben. En waar nu. Hoe hun buurt was en dat ze nog altijd naar het winkeltje komen om te buurten. Ze staan met hun drietjes achter elkaar , de een met een sigaret in haar mond de ander nipt aan een kop koffie, heel eventjes zijn ze alledrie in gedachten verstild. Mijn camera is getuige.

Het komend jaar werk ik in opdracht van het mobiele projectbureau OpTrek aan een documentaire over de veranderingen in de wijk Transvaal en dan vooral over de mensen die deze veranderingen meemaken. Door de foto’s die ik maak en de verhalen die mensen mij vertellen probeer ik van binnenuit een beeld te scheppen over deze levendige wijk. Voor vragen, reacties of opmerkingen klik hier...

Meer foto's