Ahmet
Polat, (Roosendaal 1978)
fotograaf
Ahmet Polat
is van Turks – Nederlandse afkomst. Hij fotografeert
voornamelijk Turkse gemeenschappen, hun leefwijze en hun omgang
met integratie. Hij is in zijn werk geïnteresseerd in de
verhalen van de tweede en derde generatie migranten. Zijn motivatie
haalt hij uit de eigen zoektocht naar zijn wortels in de Turkse
cultuur. Tijdens het werkproces ontstaan ook gesprekken, die
hij probeert te verwerken door beeld en taal te combineren.
Vrijdagochtend 26 september:
Ik zet mijn fiets opslot voor het sigarenwinkeltje. Co en haar
man staan achter hun toonbank een lijst op te maken van de nieuwe
tijdschriften die binnen zijn gekomen.
We groeten elkaar. Ik kijk even zenuwachtig rond of ik plaats
zal nemen op een van de twee krukken die er voor de gasten staan.
Co ligt wat tijdschriften op en pakt een briefje. Ik neem plaats
op de rechtse kruk. “Deze wil wel met je praten” .
Ze reikt me het briefje met daarop een telefoonnummer. “Maar
je moet wel zeggen dat je dit nummer via mij hebt gekregen, dan
weten ze dat het okey is”. Ik bedank haar voor de moeite. “Wil
je wat drinken”. Ik twijfel een beetje,“Wat heb je”.” Thee,
kofie....”; zegt ze.”Thee”, beslis ik snel.
Ze loopt naar achter en komt terug met een glas thee en daarbij
een kersenflap. Ondertussen komt er een jongentje binnen die
vraagt of hij zijn strippenkaart kan inleveren voor geld. Ze
kijkt ernaar en zegt dat dat niet kan, want hij heeft de kaart
niet hier gekocht. Een ander jongentje komt binnen. Hij pakt
de strippenkaart over en vraagt het nog een keer. Ze legt het
nog een keer uit. Hij stelt een andere vraag over hoe een abonnement
werkt wat ze dan ook weer uitlegt. Hierna lopen de beide jongentjes
naar buiten. Ze kijkt me aan, ”hij steelt“ zegt ze. “Uit
zijn moeders portemonnee. Je zou zijn koppie moeten zien, hij
heeft zo’n mooi gezichtje. En wat dan het ergste is, hij
regelt nu ook al vriendjes om het voor hem te doen”. Haar
man beaamt dit en ze schudden allebei hun hoofd. Ondertussen
zijn er al wat vrouwen binnen gekomen. Die krijgen ook allemaal
een kopje thee of koffie. Co stelt me voor aan de vrouwen. “Kijk
deze jongen wil met jullie over de wijk praten”.”Oh
dat is goed”. En ze beginnen gelijk. Waar ze eerst gewoond
hebben. En waar nu. Hoe hun buurt was en dat ze nog altijd naar
het winkeltje komen om te buurten. Ze staan met hun drietjes
achter elkaar , de een met een sigaret in haar mond de ander
nipt aan een kop koffie, heel eventjes zijn ze alledrie in gedachten
verstild. Mijn camera is getuige.
Het komend jaar werk ik in opdracht van het mobiele
projectbureau OpTrek aan een documentaire over de veranderingen
in de wijk
Transvaal en dan vooral over de mensen die deze veranderingen
meemaken. Door de foto’s die ik maak en de verhalen die
mensen mij vertellen probeer ik van binnenuit een beeld te scheppen
over deze levendige wijk. Voor
vragen, reacties of opmerkingen klik
hier...
Meer
foto's
|